Μπροστά στην ¨ οθόνη ¨

Περιδiαβαίνοντας και εγώ στο διαδίκτυο, παρατηρώ ένα πανηγύρι αναρτήσεων.

Άλλοι παρακινούν τους αναγνώστες / ακολούθους τους να κάνουν πράγματα για να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Άλλοι στηλιτεύουν την κοινωνία με απλές παρατηρήσεις και σχόλια,  με θυμό ή διασπορά φόβου.

Άλλοι προτείνουν λύσεις, επί παντός επιστητού.

Άλλοι υπόσχονται παραδείσους, οι οποίοι προβάλλονται μέσα από χαμογελαστές φωτογραφίες. Βλέπω πολύ ευτυχία εκεί στο διαδίκτυο και αναρωτιέμαι: «είναι αυτή η αληθινή  ζωή;». Γιατί όταν κλείσω το laptop, όταν σταματήσω να κοιτάω την οθόνη του κινητού μου, βλέπω προβληματισμένα πρόσωπα, βλέπω μάτια χωρίς λάμψη, σκεπτικούς ανθρώπους.

Κι αν κάπου κάπου, κάποιες φορές ακούγεται ένα γέλιο, γυρίζουν όόόόλοι και κοιτάνε, απορημένοι ψάχνοντας να βρουν ποιος είναι αυτός ο περίεργος που γελάει. Ποιος είναι αυτός ο διαφορετικός που τολμά να τους ξεκουνάει, από αυτό που οι ίδιοι έχουν πιστέψει για πραγματικότητα.

Ποια είναι η αλήθεια;

Η πλαστή ζωή της οθόνης ή αυτή εκεί έξω που μας προσκαλεί να θυμηθούμε πώς είναι να ζεις;

Πριν μερικά χρόνια μπορούσαμε και κυκλοφορούσαμε χωρίς να έχουμε ένα τηλέφωνο πάνω μας και νιώθαμε ασφαλείς. Σήμερα αν ξεχάσουμε το κινητό μας ή μείνουμε από μπαταρία, έχουμε την αίσθηση ότι κάτι μας λείπει.

Η αλήθεια είναι πως έχουμε μάθει – εκπαιδευθεί – επιτρέψει να ζούμε εξαρτημένοι.  Να ζούμε μία ζωή που δεν είναι δική μας.

Να χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο για να δημιουργήσουμε την αίσθηση της ικανοποίησης. Για να μοιραστούμε, με αγνώστους,  προσωπικές μας στιγμές και δεν μπαίνουμε στον κόπο να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να επικοινωνήσουμε πραγματικά. Μιλώντας με κάποιον φίλο, κάποιον γνωστό, έναν συγγενή, έναν συνάδελφο, κάποιον συμμαθητή μας, ακούγοντας τη φωνή του.

Αντί, λοιπόν, να επικοινωνούμε με ανθρώπους που έχουμε να μοιραστούμε αλήθειες, επιλέγουμε να κρυβόμαστε μέσα σε μία πολύχρωμη φούσκα.

Επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε τσιτάτα ή  quotes για να εντυπωσιάσουμε, να ¨εμπνεύσουμε¨, να βελτιώσουμε την εικόνα μας (αχ, αυτή η εικόνα), να μοιραστούμε, να ενημερώσουμε. Και όλα αυτά για να  ¨φουσκώνουμε ¨  και εμείς και να παίρνουμε από τα χρώματα της φούσκας.

Και μετά αρχίζει ένας άλλος αγώνας (βλέπε αγωνία).

πόσα like, πήρα;

πόσοι παρακολούθησαν την ιστορία μου;

πόσους ακόλουθους έχω στο instagram;

Και κάπως έτσι, σπαταλάμε πολλές ώρες της ημέρας. αναζητώντας fake επιβεβαίωση, από fake φίλους.

Και κάπως έτσι, ξεχάσαμε όλα αυτά που μας ικανοποιούσαν μέχρι τώρα.

Ξεχάσαμε τα βιβλία, την διαπροσωπική επαφή, τις βόλτες στη φύση, τη συμμετοχή στα κοινά. Ξεχάσαμε τι σημαίνει να επιλέγεις να μην κάνεις τίποτα και να επιτρέπεις το νου σου να ταξιδεύει.

Ξεχάσαμε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό.

Πως μέσα σε αυτό το κλίμα που εμείς δημιουργήσαμε, εμείς δεχτήκαμε να υπάρχει στη ζωή μας και εμείς το συντηρούμε,  μεγαλώνουμε και τις επόμενες γενιές.

Σαν γονείς, για να σταματήσει να κλαίει το παιδί μας, το βάζουμε μπροστά σε ένα tablet. Θα έχετε δει και εσείς τις οικογένειες που βγαίνουν έξω ¨για να βρεθούν¨,  να συζητήσουν (γιατί οι ταχύτητες με τις οποίες κινούμαστε μάς έχουν απομακρύνει από την ίδια μας την οικογένεια) και τα παιδιά αντί να μιλάνε με τους γονείς τους και να ανταλλάσσουν απόψεις, αντί να συζητάνε για τις εμπειρίες τους στο σχολείο ή στις δραστηριότητές τους, είναι κολλημένα πάνω στην οθόνη ενός κινητού ή ενός tablet. Απομονωμένα!

Απομονωμένα από τη ζωή, που κινείται κάπου εκεί κοντά και τα προσκαλεί να τη ζήσουν.

Οι γονείς, χωρίς να έχουν επίγνωση, ούτε κακή πρόθεση (να το ξεκαθαρίσουμε αυτό) έχουν μια δικαιολογία: « Ε, για να μην γκρινιάζει», «ε, να πούμε κάτι και εμείς οι μεγάλοι, μεταξύ μας με ησυχία».

Και έπειτα τι;

Απαιτήσεις από το παιδί.

«Δεν ακούς!»,  «Γιατί κλείνεσαι στο δωμάτιό σου;»,  «Γιατί δεν θέλεις να μιλάμε, πια;»,  «Πού ήσουν, όταν τα λέγαμε όλα αυτά;»

Μα εκεί που εσύ το έβαλες. Στην απομόνωση.  στον ψεύτικο επικίνδυνο κόσμο του διαδικτύου, που εσύ του επέτρεψες να κινείται, χωρίς να λάβεις υπὀψη σου ότι τα παιδιά δεν έχουν αναπτυγμένο το φίλτρο της διάκρισης των κινδύνων.

Πόσες φορές ακόμα και εμάς, δεν μας έχει παρασύρει μία ψεύτικη διαφήμιση; Πόσες φορές συνάνθρωποί μας δεν έχουν πέσει θύματα στο διαδίκτυο; Πόσες φορές δεν έχουμε δεχτεί αιτήματα φιλίας από ψεύτικους λογαριασμούς;

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως εμείς «ωθούμε», με τον τρόπο μας, τα παιδιά μας σε έναν επικίνδυνο κόσμο και κυρίως ψεύτικο, που δίνει την ευκαιρία σε κάθε επιτήδειο να τον χρησιμοποιεί για να εκμεταλλεύεται τους αδαείς και τους ανυποψίαστους και πολύ περισσότερο αυτούς που έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση για να προχωρήσουν.

Η απομόνωση του διαδικτύου γίνεται πολύ επικίνδυνη.

Όταν εμείς οι ίδιοι, που έχουμε εμπειρία ζωής εντυπωσιαζόμαστε από αυτόν τον ψεύτικο κόσμο, σκεφτείτε πώς φαντάζει στα μάτια και στο μυαλό του παιδιού.

Γι΄ αυτό να είστε κοντά του. Δημιουργήστε δικλείδες ασφαλείας. Περιορίστε το χρόνο που τα παιδιά σας σπαταλούν στο διαδίκτυο. Δώστε τους εναλλακτικές. Αναπτύξτε την επαφή, την επικοινωνία, τη συναναστροφή με συνομηλίκους του. Δώστε τους ευκαιρία για χαρά, για παιχνίδι.

Βρεθείτε περισσότερες ώρες μαζί του.

Ναι, είναι πάρα πολύ δύσκολη η  καθημερινότητα. Οι περισσότεροι γονείς εργάζονται πολλές ώρες. Βρίσκονται, πολλές περισσότερες, μακριά από τα παιδιά τους και όταν γυρίζουν στο σπίτι, είναι κουρασμένοι, θέλουν ησυχία, και είναι απόλυτα κατανοητό και σεβαστό αυτό.

Όταν θέλεις ησυχία, μην κάθεσαι μπροστά σε μία οθόνη. Πάρε αγκαλιά το παιδί σου και ρώτησε το «Πώς πέρασε τη μέρα του» μίλησέ του για τα όνειρά που έκανες όταν ήσουν εσύ παιδί.  Παρότρυνέ το να μοιραστεί και εκείνο μαζί σου τα όνειρά του, τις σκέψεις του, να σου πει τι είναι αυτό που το ενοχλεί, τι είναι αυτό που του δίνει χαρά. Εστίασε στη χαρά. Απάλυνε τις ανησυχίες του. Φρόντισε να νοιώσει ασφαλές. Κέρδισε την εμπιστοσύνη του.

Μπορείς να παροτρύνεις το παιδί σου να «ζήσει».

Πιάσε του το χέρι ,μίλησέ του με αγάπη. Κατανόησε ότι τα παιδιά έχουν,( πολύ περισσότερο από τους ενήλικες), την ανάγκη να είναι αρεστά και αποδεκτά από τη δικιά τους κοινωνία (το μεγαλύτερο μέρος είναι η οικογένεια).

Κάνε φιλίες και παρέες με άλλους γονείς, που έχουν επίσης κατανοήσει πως αυτό που χρειάζεται ένα παιδί είναι αγάπη, σεβασμός, υποστήριξη και παρότρυνση να βιώνει με ασφάλεια την πραγματική ζωή.

Δημιουργείστε έναν πυρήνα γονέων που έχουν συνειδητοποιήσει πως τα παιδιά χρειάζεται να έχουν καθαρό νου , ενδυναμωμένο χαρακτήρα και καλλιεργημένο συναίσθημα, για να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της ζωής.

Κυρίως, όμως, χρειάζεται να έχουν καθαρή μάτια. Τα μάτια που έχουν καθαρότητα, ειλικρίνεια, και τη λάμψη που δημιουργεί η σπίθα του πάθους για ζωή.

Δεν υπάρχει πιο όμορφη οθόνη από τα μάτια ενός χαρούμενου παιδιού.

Φρόντισε να μην χάσεις ποτέ από τα μάτια σου ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ και μη την αφήσεις να σβήσει!