Άγριες Μέλισσες

Το σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης ¨Άγριες Μέλισσες¨, ξεκίνησε με διθυραμβικές αναφορές, λόγω της  κινηματογραφικής αισθητικής του, αλλά και για την επιλογή  ηθοποιών, μη εκτεθειμένων στη μικρή οθόνη. Μια πρόκληση για την τηλεόραση, με μεγάλο ρίσκο.

Παρακολουθώ τις Άγριες Μέλισσες από την έναρξή τους και ομολογώ ότι έχω δει αρκετές σκηνές, όπου οι ηθοποιοί έδωσαν ρεσιτάλ υποκριτικής.

Ο στόχος μου δεν είναι να κάνω μία κριτική στο σήριαλ, πώς θα μπορούσα άλλωστε?

Δεν διαθέτω τις απαιτούμενες γνώσεις.

Παρακολουθώντας, όμως, την πλοκή και την εξέλιξη αυτής της σειράς, διακρίνω  μία άλλη διάσταση της Ελληνικής, και όχι μόνο, πραγματικότητας.

Είχα την ευκαιρία να κάνω κάποιες κοινωνιολογικές και επικοινωνιακές παρατηρήσεις.

Ποια είναι η ιστορία?

Σε ένα χωριό, που για τους κατοίκους του είναι ο κόσμος ολόκληρος, υπάρχουν δύο κεντρικές οικογένειες. Οι ζωές όλων των κατοίκων του χωριού περιστρέφονται και έχουν σαν επίκεντρο τις ζωές αυτών των δύο οικογενειών. Από τις συμπεριφορές τους, τις αποφάσεις και τη στάση τους εξαρτάται η καθημερινότητα του χωριού.

Έχουμε δύο οικογένειες «των καλών και των κακών». Τι βλέπουμε όμως; Οι φερόμενοι ως «καλοί», έχουν κάνει και κάτι «κακό». Οι «κακοί» πάλι  έχουν και ένα, τουλάχιστον, μέλος τους που υπηρετεί το «καλό».

Μέσα από την πλοκή, το κοινό παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ του αδύναμου, αλλά «καλού», που ¨υποχρεώθηκε¨ να κάνει μία παραβατική πράξη. (εύκολα δεχόμαστε την ανομία, όταν γίνεται από πρόσωπο με το οποίο είμαστε συναισθηματικά δεμένοι!!!!)

Οι «κακοί», με τη σειρά τους, κάνουν φόνους, καταστρέφουν οικογένειες, περιουσίες, προσβάλλουν υπολήψεις. Είναι οι ισχυροί!

Και το κοινό τοποθετείται εναντίον τους. (ακόμα και την ευεργεσία την αντιμετωπίζει με καχυποψία)

Έρχεται η ώρα που ο σκηνοθέτης θέλει να «παίξει¨ και πειράζει λίγο τους ρόλους. Έτσι, βάζει μια δόση συναισθήματος στους «κακούς» και φανερή βία, παραβίαση ηθικών κανόνων, επιθετικότητα, στους «κάλους».

Πώς αντιδρά το κοινό, με τα νέα δεδομένα;

Ξεχνώντας όλα όσα το είχαν οδηγήσει στην αρχική «ηθική» του στάση, απέναντι στους πρωταγωνιστές, αλλάζει.

Αρχίζει να αλλάζει στάση και να συμπαθεί τους πρώην  «κακούς», που δείχνουν ότι έχουν αισθήματα ίσως και ψήγματα ηθικής, και διατηρούν στάση αναμονής απέναντι σε εκείνους πού τους είχαν ξεγελάσει αρχικά, με την υπεράσπιση του ανίσχυρου, την αιτιολογημένη αυτοδικία, τη διεκδικητικότητα, την εντιμότητα και την ενότητα (πρότυπο κλασικής ελληνικής οικογένειας).

Μπορείτε όλο αυτό θα το φέρετε σαν εικόνα στη ζωή σας?

Πρώτον: Με ποιον τρόπο επιλέγουμε τη στάση μας απέναντι στα γεγονότα;

Πριν από πολλά χρόνια έγινε το «πείραμα με τα δύο γατάκια».

Όταν γεννήθηκαν  ανάγκασαν το ένα να βλέπει μόνο κάθετες γραμμές και το άλλο μόνο οριζόντιες, κλείνοντας τους το περιφερειακό οπτικό τους πεδίο. Έτσι, όταν τους αφαίρεσαν τις παρωπίδες το μεν πρώτο δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα σκαλοπάτια και έπεφτε πάνω τους, το δεύτερο δεν μπορούσε να δει τα πόδια του τραπεζιού και χτύπαγε συνέχεια.

Φαίνεται πως κάπως έτσι λειτουργούμε και εμείς οι άνθρωποι στη ζωή μας.

Αναγνωρίζουμε μόνο αυτό που μας δείχνουν, με τον τρόπο που μας το δείχνουν και το θεωρούμε ως αληθινό και πραγματικό. Πόσο εύκολο είναι να κατευθύνεται η σκέψη μας, ο λόγος και οι πράξεις μας από εξωτερικά ερεθίσματα και να μπαίνουμε στη θέση που κάποιοι άλλοι έχουν επιλέξει για μας ;

Δεύτερον: Μήπως έχουμε περιοριστεί ανάμεσα σε δύο επιλογές, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη;

Στο Διαφάνι υπάρχουν δύο οικογένειες, με δύναμη που εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο, μέσα στην καλή ενυπάρχει το κακό, μέσα στην κακή ενυπάρχει το καλό.

Δεν είναι λίγο Γιν-Γιανγκ?

Μέσα μας, υπάρχει και η Φωτεινή και η σκοτεινή μας πλευρά. Δυνατές και οι δύο που, μέχρι να τις κατανοήσουμε, μας ταλαιπωρούν.

Στην κοινωνία δεν υπάρχουν, βασικά, δύο τάξεις;

Στις διεθνείς σχέσεις; Δεν υπάρχει πάντα το αντίπαλο δέος;

Το εκλογικό σώμα; Δεν ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο βασικές τάσεις;

Η Γη μας; Δεν την έχουμε χωρίσει σε Δύση και Ανατολή;

Ο εγκέφαλός μας; Δεν έχει το αριστερό και δεξιό ημισφαίριο;

Στη ζωή μας υπάρχουν δύο δυνάμεις αντίρροπες, που άλλοτε υπερισχύει η μία και άλλοτε η άλλη.

Και όλο αυτό που μας οδηγεί;

Μα, σαφώς, σε ανισορροπία! Σε έλλειψη ξεκάθαρου οράματος. Στην απώλεια του προσανατολισμού; Σε μια ζωή που την βιώνουμε σαν τραγωδία, με έρωτες, πάθη, προβληματισμό, απώλειες, αποχωρισμούς  και έριδες, περιμένοντας να (αν) έρθει η κάθαρση.

Και όμως!

Μπορεί να αλλάξει αυτή η οπτική προς τη ζωή, με μόνη την αλλαγή της αντίληψής μας για τον εαυτό μας και τους άλλους.

Με την αποδοχή και την κατανόηση, παίρνουμε εμείς οι ίδιοι στα χέρια μας το μολύβι που θα γράψει, σε νέα σελίδα το σενάριο της ζωής μας και γινόμαστε οι ίδιοι και ο σκηνοθέτης της.

Δίνουμε στον εαυτό μας πρωταγωνιστικό ρόλο και το παρακάτω κείμενο:

« Αποδέχομαι το δικαίωμά μου να έχω και κρυφές – σκοτεινές – κοινωνικά και «ηθικά» μη αποδεκτές πτυχές του εαυτού και είμαι καλά μ΄ αυτό.

Μπορώ να τις αποδεχθώ, να αξιοποιήσω όλη τη δύναμη που σπαταλάω για να τις κρύβω και να τη διαθέσω στο να εκδηλώσω την πιο δημιουργική μου εκδοχή.

Ταυτόχρονα, μπορώ να αποδεχθώ και το δικαίωμα του διπλανού μου να έχει τέτοιες πτυχές και να συμμεριστώ τον δικό του αγώνα και πόνο.

Μόνο το «Με αγαπώ όπως είμαι και είμαι Τέλειος. Σε αγαπώ, όπως είσαι και είσαι Τέλειος» είναι ένα πανέμορφο αειθαλές πολύχρωμο λουλούδι που προσφέρει απλόχερα και αδιακρίτως και στις ¨άγριες και στις ήμερες μέλισσες¨ τη γύρη του για να εργάζονται με πνεύμα συνεργασίας και σεβασμού, δημιουργώντας το μέλι που χρειάζομαι για να γλυκάνω την ύπαρξή μου!!!!»