Ας αγκαλιάσουμε το ….Όχι!!!!

• Πάνος: Λέω να πάμε μια βόλτα ως τον Νίκο!
• Εγώ: (ωχ, δεν τον συμπαθώ τον Νίκο. Άσε που σήμερα προτιμώ να μείνω στο σπίτι. Να είμαστε οι δυο μας. Αλλά πώς να αρνηθώ; Κι αν στεναχωρηθεί ο Πάνος; Κι αν θυμώσει; Κι αν όταν ζητήσω εγώ μια χάρη, μου την αρνηθεί; Κι αν μου κρατήσει μούτρα; Μα αφού μου το ζήτησε! Το θέλει! Γιατί να τον δυσαρεστήσω;) Ναι, βέβαια.

Πόσες φορές στη ζωή σου, ήθελες να πεις όχι, αλλά τελικά είπες ναι;

Πόσες φορές δεν ήθελες να κάνεις κάτι και αντί να πεις  ¨δεν θέλω¨ ή ¨δεν μπορώ¨, άκουσες τον εαυτό σου να λέει ¨Ναι, εντάξει!¨;

Όσο κι αν το στομάχι σου μαγκώνεται, όσο κι αν τα πόδια σου αντιστέκονται, όσο κι αν η καρδιά σου σφίγγεται, όσο κι αν το σώμα σου μυρμηγκιάζει, όσο κι αν η σκέψη σου φωνάζει ΟΧΙΙΙΙΙΙ, εσύ τα αγνοείς και λες ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ!

Και λίγο μετά, μετανιώνεις για την αδυναμία σου και τα βάζεις με τον εαυτό σου, που δεν βρήκε τη δύναμη να αρνηθεί! Αμέσως μετά, γίνεσαι ο αυστηρός του κριτής, επειδή δεν βρήκε το θάρρος να πει Ναι στα θέλω του και Όχι στην ανοχή και στις αντοχές του!

Ουπς; Τι έγινε τώρα; Τώρα γιατί μαλώνεις τον εαυτό σου;

Εσύ δεν είσαι που ήθελες να είσαι καλός με τον άλλον;

Καλός; Αλήθεια, τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη;

Όλοι την έχουμε διδαχθεί και είχαμε πολλούς δασκάλους μέχρι να το εμπεδώσουμε!

Καλός είσαι όταν:

Δεν αντιδράς

Δεν κάνεις φασαρία

Δεν αντιμιλάς

Δεν βάζεις τον εαυτό σου πάνω από τους άλλους

Δεν στενοχωρείς με τις πράξεις σου τους άλλους, και φυσικά όταν

Δεν λες ΟΧΙ!

Και τότε, καλό παιδί, θα είσαι αγαπητό, αρεστό, επιθυμητό, αλλά Ανύπαρκτο!!!

Σε όλη μας τη ζωή προγραμματιζόμαστε για να δημιουργούμε την εικόνα. Να είμαστε έτσι όπως μας θέλουν οι άλλοι και ξεχνάμε να είμαστε ο εαυτός μας. Δεν ξέρουμε πώς να είμαστε αυθεντικοί. Διεκδικούμε την έξωθεν καλή μαρτυρία, αδιαφορώντας για τις εσωτερικές αντιδράσεις ή στην χειρότερη περίπτωση χωρίς να τις αντιλαμβανόμαστε (και επιτρέπουμε να έχουν επιπτώσεις στην υγεία μας).

Ξεχνάμε να διεκδικούμε το δικαίωμα μας στη χαρά. Το δικαίωμά μας στην ατομικότητα. Το δικαίωμά μας στην αυτοδιάθεση.

Ξεχνάμε ότι:

εμείς είμαστε που αποφασίζουμε για τη ζωή μας.

Όταν αναλογισθούμε πόση δύναμη μπορούμε να παίρνουμε κάθε φορά που, στην καθημερινότητά μας, προτάσσουμε τον εαυτό μας, όχι με την παρανοημένη εγωκεντρική έννοια, αλλά με την υγιή εγωιστική συμπεριφορά, τότε θα αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας και κατ΄ επέκταση και με τους γύρω μας.

Θα σταματήσουμε να μπαίνουμε στον ρόλο του καταπιεσμένου παιδιού, που διεκδικεί λίγη από την αγάπη που έχουν να του δώσουν οι άλλοι και θα μπούμε στη θέση του ενήλικα. Αυτού που μπορεί να διεκδικεί, να χαίρεται, να επικοινωνεί, να κατανοεί και να συναλλάσσεται «επί ίσοις όροις», με τους γύρω του!

Πότε γίνεται αυτό;

Μα ακριβώς όταν κατανοήσουμε πως

κάθε καταπιεσμένο ΝΑΙ προς τους άλλους, είναι ΟΧΙ προς εμένα!

Και κάθε αυθόρμητο ΟΧΙ προς τους άλλους είναι ΝΑΙ στο δικαίωμά μου να είμαι και να ζω ελεύθερος!

Και τότε είναι που ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ, με τον εαυτό σου.

Τον τιμάς, τον σέβεσαι  και του το δείχνεις, αφού τα ΟΧΙ δίνουν αξία στα ΝΑΙ !!!