Παρηγορώντας στον πόνο

Είναι αλήθεια πως όταν βλέπουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο να υποφέρει θέλουμε να είμαστε στο πλευρό του.
Και αυτό είναι πολύ όμορφο, θεμιτό και απαραίτητο.
Πώς όμως επιλέγουμε να σταθούμε στο πλευρό του;
Είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τις πραγματικές του ανάγκες;
Να του κρατήσουμε το χέρι ή να τον κρατήσουμε στην αγκαλιά μας.

Να τον αφήσουμε να κλάψει, αν αυτό θέλει να κάνει.

Να μην μιλήσουμε.

Να μην πούμε τι θα κάναμε εμείς στη θέση του.

Να μην τον παρηγορήσουμε, λέγοντάς του πως και άλλοι έχουν βρεθεί στη θέση του.

Να μην του πούμε ότι θα περάσει.

Να μην τον παροτρύνουμε να ασχοληθεί με κάτι άλλο, για να ξεχαστεί.

Απλά να είμαστε εκεί· στο πλευρό του.

Να τον κάνουμε να νιώσει ότι έχει έναν άνθρωπο δικό του και ότι είναι ελεύθερος να εκφράζεται ακριβώς όπως αισθάνεται, χωρίς πρέπει, και κυρίως χωρίς να χρειάζεται να ικανοποιήσει τις δικές μας προκαταλήψεις και πεποιθήσεις.

Έχουμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τη δικιά μας αδυναμία, όταν βλέπουμε τον άνθρωπό μας να πονάει και να μην κάνουμε κάτι δραστικό, έτσι όπως το εννοούμε εμείς;

Να μην παρέμβουμε, με τον τρόπο που θα επιλέξουμε εμείς;

Να μην δώσουμε τις λύσεις που ταιριάζουν σε εμάς;

Να του δώσουμε μόνο τη ζεστασιά της αγάπης μας, του νοιαξίματός μας και να του δημιουργήσουμε τη βεβαιότητα ότι δεν είναι μόνος, σε αυτόν τον μοναχικό δρόμο του πόνου;

Αν ναι, τότε τον έχουμε βοηθήσει ουσιαστικά, γιατί επιλέξαμε να σταθούμε στο πλευρό του με σεβασμό στα συναισθήματά του, με κατανόηση στον πόνο του, με αγάπη στον άνθρωπο.